Moja odpowiedź brzmi: oczywiście, że tak. Po pierwsze, to sprawa bezpieczeństwa, po drugie, lepsza jest jasna sytuacja między pracodawcą a pracownikiem, a po trzecie – często pracodawca z tytułu zatrudniania osoby z cukrzycą może mieć dodatkowe profity. Niekoniecznie trzeba mówić o cukrzycy podczas procesu rekrutacji. Zgodnie z obowiązującymi przepisami w trakcie rozmowy o pracę nie można pytać o plany macierzyńskie, stan zdrowia czy poglądy. Sami zatem tez nie musimy się ujawniać, chyba że uznamy cukrzycę za nasz atut. Dopiero gdy przejdziemy rekrutację pomyślnie i będziemy podpisywać umowę, możemy o cukrzycy wspomnieć. Ma to znaczenie, gdy podpisujemy umowę o pracę (na etat). Przy innych formach zatrudnienie o cukrzycy możemy powiedzieć współpracownikom przy codziennych obowiązkach. Zresztą pewnie sami zauważą.

Znam niestety osoby, które bardzo starają się, by nikt w pracy nie dostrzegł, że mają cukrzycę, jednak taka taktyka w końcu kiedyś się na nich zemści. Im bardziej chcesz ukryć cukrzycę, tym bardziej ryzykujesz, że inni się o niej dowiedzą już bez twojej świadomości, np. gdy stracisz przytomność. Ukrywając chorobę nie będziesz mógł jej bez przeszkód kontrolować, zaczniesz unikać pomiarów, zaprzestaniesz wstrzykiwania insuliny do posiłku. Brak samokontroli skończy się albo przypadkową kwasicą, albo ciężkim niedocukrzeniem. Z drugiej strony, przecież każdy z nas ma czasami niedocukrzenia lub przecukrzenia. Koniecznie należy wtedy zareagować (albo podać dodatkową dawkę insuliny albo coś zjeść), a poza tym w ich trakcie często zachowujemy się nietypowo. Gdyby nasze otoczenie nie wiedziało, że to chwilowa zmiana wywołana hipo- lub hiperglikemią, mogłoby pomyśleć, że po prostu jesteśmy specyficznymi ludźmi.

Nie musisz się bać, że ktoś zwolni cię z powodu cukrzycy. Chronią cię przepisy dotyczące przeciwdziałaniu dyskryminacji w miejscu pracy opisane w kodeksie. Zwolnienie pracowników ze względu na stan zdrowia czy inne ich traktowanie jest formą dyskryminacji. Jeśli jednak faktycznie wypełniamy nasze obowiązki gorzej, nie przykładamy się do pracy, to sąd może uznać, że nie doszło do dyskryminacji. Wracamy więc do początku – brak kontroli cukrzycy przyczynia się do pogorszenia formy i efektywności. Jeśli wykonujemy swoją pracę dobrze, nikomu nasza cukrzyca nie powinna zawadzać i wówczas pracodawca nie ma podstaw, by nas zwolnić, szczególnie gdy mamy stopień niepełnosprawności.