Hiperglikemia prowadzi także do uszkodzeń, m.in. naczyń krwionośnych, układu nerwowego, serca, nerek, oczu, co nazywane jest powikłaniami cukrzycy. Hiperglikemia to wspólny mianownik wszystkich chorych na cukrzycę. Prawidłowy poziom glukozy na czczo nie powinien przekraczać 99 mg/dl (5,5 mmol/l).

Typy cukrzycy

Cukrzycę dzieli się na dwa podstawowe typy: 1 (insulinozależny) i 2 (insulinoniezależny). Szacuje się, że ponad 80% zachorowań stanowi typ 2, który ściśle związany jest otyłością, biernym trybem życia i wysokokaloryczną dietą. 90% diabetyków z cukrzycą insulinoniezależną ma nadwagę. Zarówno nadmiernym kilogramom, jak i cukrzycy typu 2 można zapobiegać!

Pozostałe: cukrzyca ciężarnych, cukrzyca wywołana uszkodzeniami beta trzustki, cukrzyca towarzysząca patologią genetycznych i innym chorobą.

Porównanie typu 1 i 2

Typ 1:

Częstotliwość występowania: stanowi ok. 10% wszystkich zachorowań, najczęściej objawia się w młodym wieku

Sposób wykrycia: najczęściej konieczność nagłej pomocy lekarskiej np. z powodu śpiączki ketonowej

Przyczyna: choroba autoimmunologiczna, której przyczyny nie są znane

Krótka charakterystyka: organizm niszczy komórki beta trzustki, które produkują insulinę co prowadzi do utraty zdolności jej wydzielania, tzn. że tkanki reagują na insulinę, ale jej wytwarzanie jest niewystarczające

Pierwsze objawy: nagłe, burzliwe, szybko narastają w czasie (pragnienie, częstsze oddawanie moczu i zwiększona jego ilość, szybka utrata wagi)

Leczenie: insulina i jej pochodne

Typ 2:

Częstotliwość występowania: stanowi nawet ponad 80% zachorowań, nazywana też cukrzycą dorosłych, ponieważ często diagnozowana jest u osób powyżej 45. roku życia

Sposób wykrycia: rutynowa kontrola poziomu glukozy we krwi lub w ramach diagnostyki innej choroby

Przyczyna: choroba metaboliczna, bardzo często będąca konsekwencją nadwagi i otyłości (brak aktywności fizycznej, niewłaściwa dieta, wiek), zaliczana do chorób cywilizacyjnych

Krótka charakterystyka: organizm chorego nie produkuje wystarczającej ilości insuliny lub jest mniej wrażliwy na insulinę tzw. insulinoodporność - w takim wypadku mimo prawidłowego wytwarzania insuliny nie jest ona w stanie spełniać swojej roli; glukoza nie dociera do komórek, a to powoduje nagromadzenie się glukozy we krwi

Pierwsze objawy: subtelne, często niezauważalne, narastają powoli (silniejsze pragnienie, uczucie suchości w ustach, częstsze wydalanie moczu, silny głód i jednoczesna utrata wagi, zmęczenie, senność, częstsze infekcje np. grzybice)

Leczenie: często wystarcza modyfikacja stylu życia (wprowadzenie codziennych ćwiczeń, zdrowa dieta, zrzucenie zbędnych kilogramów), w późniejszej fazie mogą być konieczne leki doustne bądź insulina