Nastolatki z cukrzycą uważane są za bardziej odpowiedzialne i samodzielne, nie mniej i one mają prawo do błędów tego szalonego okresu.

Literatura podaje, że 25% nastolatków (w wieku 11-19 lat) zapomniało w okresie 10 dni o co najmniej jednym wstrzyknięciu insuliny. 29% nie zrobiło badania stężenia glukozy we krwi, które zobowiązali się wykonać. 29% wprowadzało niższe wyniki odczytów stężenia glukozy do dzienniczka od tych, jakie faktycznie zarejestrowali.

Dane te potwierdzają, że kontrolę nad zarządzaniem cukrzycą trzeba młodemu potomkowi przekazywać systematycznie i etapowo, a nie nagle pozostawiając mu wolną rękę. Ilość lat nie musi być równoważna z gotowością ponoszenia za siebie pełnej odpowiedzialności. Rodzice powinni pozostawać do dyspozycji młodego człowieka, służyć mu pomocą i radą. Muszą się starać wyciągać do niego pomocną dłoń, ale też liczyć się z tym, że jest on obecnie na etapie, gdy niejednokrotnie łatwiej porozumieć mu się z obcymi. Dlatego ważne jest otoczenie, w jakim rozwija się dziecko. Powinno ono uwzględniać specyfikę życia z cukrzycą.

1. Odpowiednie środowisko, to takie, które:

• dostarcza informacji na temat fizjologicznych zmian okresu dojrzewania, ich wpływu na dawki insuliny oraz często występujących w tym okresie trudności w kontrolowaniu masy ciała i zaleceń dietetycznych,
• pomaga wyjaśnić młodemu człowiekowi priorytety, szczególnie gdy istnieje konflikt między potrzebami związanymi z leczeniem cukrzycy a rozwojem społecznym nastolatka i zajęciami z rówieśnikami,
• pozwala na rozwój pełnej zaufania relacji między młodymi chorymi i diabetologicznym zespołem edukacyjno-terapeutycznym,

• zauważa moment osiągnięcia dojrzałości, zachęca do niezależności oraz umożliwia, aby porady dotyczące choroby kierowano stopniowo w coraz większym stopniu do nastolatka niż jego rodziców,
• pomaga w zamianie roli rodziców w życiu chorego dziecka (od pełnej odpowiedzialności za chore dziecko do współpracy z młodocianym chorym),
• zauważa potrzebę specjalistycznej porady psychologicznej w niektórych sytuacjach.

2.  Pomocne szkolenia:

• umożliwiają młodzieży uczenie się na błędach bez moralnego osądzania,
• zachęcają młodzież do podejmowania z odpowiednią pomocą decyzji dotyczących leczenia cukrzycy,
• oferują wiele możliwości nauki: zorientowane na młodzież dyskusje i negocjacje, odpowiednie dla wieku materiały drukowane, prezentacje wideo, korzystanie z Internetu,
• pozytywne zjawisko uczenia grupowego poprzez zaangażowanie rówieśników,
• w szkoleniu może towarzyszyć sympatia lub przyjaciele młodego diabetyka.

3. Ważne jest zapewnienie edukacji na temat życia seksualnego, w tym:

• porad dotyczących antykoncepcji,
• sposobów zapobiegania hipoglikemii podczas oraz po stosunku płciowym,
• informacje dotyczące higieny narządów płciowych, miesiączki, oraz chorób przenoszonych drogą płciową,
• fachowe podejście do aktywności seksualnej bez prób osądzania.

4. Poradnictwo dotyczące skutków palenia papierosów, picia alkoholu i zażywania narkotyków:

Należy doradzać młodocianym, aby powstrzymywali się od korzystania z wyżej wymienionych używek, mając jednocześnie na uwadze, że „zakazany owoc” najlepiej smakuje. Lepiej przerobić z nastolatkiem scenariusz, w którym zakłada się, że jako ciekawy świata i zbuntowany i tak po którąś z nich wcześniej czy później sięgnie. Jeżeli nie, tym lepiej, a wiedzy nigdy za wiele.