Przygotowanie dawki 

Przed każdą iniekcją należy umyć ręce i miejsce wkłucia. Górę fiolki z insuliną należy przemyć 70-procentowym alkoholem izopropylowym. W przypadku wszystkich preparatów insulinowych, z wyjątkiem insulin szybko- i krótkodziałających, oraz insuliny glargine, fiolkę lub wstrzykiwacz należy delikatnie obrócić w dłoniach (nie potrząsać), żeby wymieszać roztwór insuliny. Aby uniknąć wytworzenia próżni, do fiolki należy najpierw wstrzyknąć ilość powietrza równą pożądanej objętości insuliny. W przypadku mieszania insulin przed pobraniem wymaganej dawki konieczne jest wstrzyknięcie odpowiedniej objętości powietrza do obu fiolek. Gdy miesza się szybko- lub krótkodziałającą insulinę z insuliną o pośrednim czasie działania lub długodziałającą, jako pierwszą należy pobrać do strzykawki insulinę szybko- lub krótkodziałającą. Po pobraniu insuliny do strzykawki należy sprawdzić, czy nie ma w niej pęcherzyków powietrza. Kilka pstryknięć palcem wskazującym w uniesioną igłą do góry strzykawkę powinno wystarczyć do usunięcia powietrza. Same pęcherzyki powietrza nie są niebezpieczne, mogą jednak spowodować wstrzyknięcie mniejszej dawki insuliny. 

Wykonywanie wkłucia 

Iniekcji dokonuje się w tkankę podskórną. Większość pacjentów potrafi lekko ująć fałd skóry i dokonać wkłucia pod kątem 90°. Osoby szczupłe lub dzieci mogą używać krótszych igieł. Czasem konieczne jest uchwycenie skóry palcami i wykonanie wkłucia pod kątem 45° w celu uniknięcia iniekcji domięśniowej, zwłaszcza w okolicy uda. Każdorazowe aspirowanie (cofnięcie tłoka po wbiciu igły pod skórę w celu sprawdzenia, czy koniec igły nie tkwi w naczyniu krwionośnym) nie jest wymagane. Po całkowitym dociśnięciu tłoka nie należy usuwać igły z tkanki podskórnej przez co najmniej 5 sekund, aby zapewnić podanie całej dawki insuliny; dotyczy to zwłaszcza użycia wstrzykiwaczy insulinowych. Chorzy muszą mieć świadomość, że obecność pęcherzyków powietrza we wkładzie insulinowym zmniejsza szybkość wstrzyknięcia. Może to być przyczyną podania mniejszej dawki insuliny od zamierzonej, nawet jeśli igłę pozostawiono pod skórą przez 10 sekund od dociśnięcia tłoka. Powietrze może dostać się do pojemnika z insuliną we wstrzykiwaczu podczas produkcji lub napełniania, jeśli po iniekcjach pozostawia się igłę na penie. By tego uniknąć, nie należy zostawiać igły na penie po wykonaniu iniekcji i przepłukać ją 2 jednostkami insuliny przed iniekcją. Jeśli iniekcja była bolesna lub po usunięciu igły ze skóry sączy się krew bądź płyn surowiczy, miejsce wkłucia należy uciskać przez 5–8 sekund bez pocierania. W przypadku wystąpienia tego rodzaju zjawiska w danym dniu należy częściej sprawdzać wartość glikemii. Jeżeli chory podejrzewa, że znaczna część insuliny nie została podana, powinien skontrolować stężenie glukozy we krwi w ciągu najbliższych kilku godzin. Jeśli w miejscu iniekcji pojawią się: siniaki, podrażnienie, pręgi, zaczerwienienie lub ból należy skonsultować sposób iniekcji z lekarzem. 

Bolesność przy wkłuciach można zmniejszyć dzięki: 

• podawaniu insuliny o temperaturze pokojowej; 
• sprawdzeniu przed iniekcją, czy w strzykawce nie ma pęcherzyków powietrza; 
• odczekaniu, zanim wykona się iniekcję, aż alkohol użyty do odkażenia całkowicie wyparuje; rozluźnieniu mięśni w miejscu wkłucia podczas iniekcji; 
• szybkiemu wkłuwaniu igły; 
• niemanipulowaniu igłą podczas wkłuwania lub usuwania jej; 
• niestosowaniu użytych wcześniej igieł. 

W przypadku niektórych pacjentów (np. ze znacznym upośledzeniem wzroku, zależnych od pomocy innych osób, chorych podróżujących lub jadających w restauracjach) korzystne może okazać się zastosowanie napełnionych wcześniej strzykawek. Napełnione strzykawki można użyć w ciągu 30 dni, jeśli przechowuje się je w lodówce. O ile to możliwe, należy je przechowywać w pozycji pionowej, z igłą zwróconą ku górze, aby cząsteczki insuliny znajdujące się w roztworze nie zapchały igły. Przed poda niem wcześniej przygotowaną strzykawkę należy kilka razy obrócić w dłoniach. Dopuszczalne jest wymieszanie insuliny i przechowywanie jej w kilku strzykawkach. Na podstawie pomiarów stężenia glukozy we krwi wykonywanych przez pacjenta lekarz powinien ocenić skuteczność kontroli glikemii wykonywanej za pomocą mieszanych wcześniej insulin. W przypadku stosowania strzykawek z wcześniej zmieszaną insuliną szczególnie ważne jest przestrzeganie stałej procedury przygotowania oraz staranna kontrola glikemii. 

Miejsce wkłucia 

Iniekcje insuliny można wykonywać w górną okolicę ramienia, przednią i boczną okolicę uda, w pośladki oraz brzuch (z wyjątkiem obszaru położonego do 5 cm wokół pępka). Nie zaleca się rutynowego wykonywania iniekcji domięśniowych. Aby uniknąć lipohipertrofii i lipoatrofii, należy zmieniać miejsca wkłucia. Zaleca się raczej zmiany miejsca wkłucia w obrębie jednego obszaru (np. systematyczne zmiany miejsca iniekcji w obrębie brzucha) niż wykonywanie każdego wkłucia w innym obszarze anatomicznym. Tego rodzaju postępowanie pozwala uniknąć większych wahań stopnia wchłaniania insuliny. Wybór miejsca iniekcji powinien uwzględniać odmienny stopień absorpcji w różnych obszarach. Miejscem najszybszej absorpcji jest brzuch, następnie ramiona, potem uda i wreszcie pośladki. Ćwiczenia fizyczne zwiększają szybkość wchłaniania insuliny z miejsca wkłucia, prawdopodobnie dzięki zwiększeniu przepływu krwi w skórze oraz (być może) poprzez inne miejscowe działanie. Obszary, w których występuje lipohipertrofia, zwykle cechują się wolniejszym wchłanianiem. Istnieje również różnica w szybkości wchłaniania między iniekcjami podskórnymi i śródmięśniowymi. Te ostatnie charakteryzują się szybszą absorpcją i,choć nie zaleca się ich w codziennym stosowaniu, można je wykonywać w szczególnych przypadkach (np. w kwasicy ketonowej lub odwodnieniu).