Granica opanowania języka obcego

Niektórzy badacze twierdzą, że istnieje wiek krytyczny, w którym kończy się nieświadoma (i najbardziej efektywna) nauka języka (w tym i „obcego”). Później także można opanować porozumiewanie się w innym języku, ale pewne niuanse fonetyczne są już dla naszego ucha, a więc i języka niedostępne. Żadne badania stuprocentowo nie potwierdziły ani nie obaliły tej hipotezy, zwykło się jednak wskazywać wiek do ok. 7 roku życia jako najlepszy na rozpoczęcie nauki języka obcego.

Dwujęzyczność wyniesiona z domu

Jedno jest pewne – dzieci uczą się języka spontanicznie. Chłoną go całym sobą, bez problemu przyswajając akcent oraz słownictwo. Nauka drugiego języka nie zaburza nauki mowy ojczystej. Wprawdzie dzieci dwu i więcej języczne, które pochodzą z kilkujęzycznych domów, rzeczywiście mogą nieco później opanować język w pełni, ale to mieszanie językowe w końcu przeradza się w płynne posługiwanie się wszystkimi, wśród których dziecko wzrastało. Jeśli sami biegle posługujemy się językiem obcym, mówiąc w domu i w tym języku od samego początku, jesteśmy w stanie także wychować swoje dziecko dwujęzycznie.

Nauka języka obcego przez zabawę

Jeśli nasza znajomość języka nie jest perfekcyjna, ale chęci nauki pozostają, nic straconego. Jak uczyć dziecko języka? Mimochodem – to chyba najlepsza odpowiedź. Warto wplatać słowa i sformułowania podczas zwykłego życia rodzinnego. Najlepsze metody dydaktyczne to takie, które dostosowane są do wieku dziecka.

Maluszki są świetnymi naśladowcami. Z radością będą uczyć się języka obcego, gdy wprowadzi się różnorodne formy oparte na powtarzalności, ruchu i rytmie. Świetnie sprawdzają się rymowanki, piosenki i bajki. Warto do nauki wykorzystać też ulubione zabawki dziecka. Z kolejnymi miesiącami waga motoryki w nauce rośnie. Dochodzi też aspekt komunikacyjny. Gdy rośnie sprawność manualna, dobrze sprawdza się łączenie nauki języka z zajęciami plastycznymi.

Wykorzystajmy zatem ruch, muzykę, plastykę oraz naturalną dziecięcą potrzebę odkrywania świata. Nie bójmy się wspomagać nowoczesnymi technologiami, grami, aplikacjami i nagraniami. Im bardziej różnorodna i ciekawa forma „nauki”, tym lepsze efekty.

Szkoła językowa nie taka straszna

Jeśli sami nie znamy żadnego języka obcego na tyle dobrze, żeby uczyć swoje dziecko, nie jesteśmy na straconej pozycji. Istnieją, już wcześniej wspomniane, aplikacje do nauki języka obcego, bajki, w których wplatane są obcojęzyczne słówka i całe zwroty. Możemy też wyszukać w Internecie ulubioną kreskówkę naszego dziecka, ale w obcym języku. Nie zaszkodzi też słuchanie innojęzycznej muzyki.

Pomocy można też poszukać na zewnątrz. Szkoły językowe prześcigają się w ofertach skierowanych dla najmłodszych. Nie martwmy się. Nikt nie będzie tam dziecku „odbierał dzieciństwa”, każąc wkuwać słówka. Zajęcia zwykle odbywają się według najnowszej wiedzy dydaktycznej i na pewno dziecko nawet nie ma do końca świadomości, że się „uczy”. Po prostu świetnie się bawi w otoczeniu innego, niż rodzimy, języka, a przy okazji się z nim oswaja, a przez to go przyswaja.

Jakąkolwiek formę nauki języka obcego wybierzemy, pamiętajmy, żeby była ona rzeczywiście zabawą.

Nie ma sensu zmuszać dziecko, zwłaszcza małe, które jeszcze nie jest objęte zinstytucjonalizowaną formą edukacji, do uczenia się na siłę. Naprawdę. Zamiast zachęcić, wykształcić w dziecku ciekawość i samodzielną chęć do odkrywania nowego języka, zrazimy go, może nawet bezpowrotnie.